Το Πάριον (κατ. Παριανός) ήταν αρχαία ελληνική πόλη της βορείου Μυσίας, στην πεδιάδα της Αδράστειας, στα δυτικά του βορείου στομίου του Ελλησπόντου. Υπήρξε έδρα βοηθητικού επισκόπου της εμβελείας της Μητρόπολης της Κυζίκου.
Η πόλη υπήρξε αποικία της Ερετρίας περ. από το 3000 π.Χ και της Πάρου (από την οποία πήρε και το όνομά της) από το 709 π.Χ. 
Στην συνέχεια έγινε μέλος της Δηλιακής Συμμαχίας (ιδρύθηκε το 477 π.Χ.). Κατά την ελληνιστική περίοδο προσαρτήθηκε στο βραχύβιο βασίλειο του Λυσιμάχου και πολύ αργότερα στο βασίλειο της Περγάμου. Αργότερα οι Ρωμαίοι την κατέστησαν αποικία τους (Colonia) της επαρχίας της Ασίας.
Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. το Πάριον ανήκε στην βυζαντινή επαρχία του Ελλησπόντου. Τα νομίσματα της πόλεως βεβαιώνουν την αφθονία της σε αγαθά, ιδίως στην μεγάλη παραγωγή της μίνθης.
Κατά την ελληνιστική περίοδο το έμβλημά της που απεικονίζεται στα νομίσματα, ήταν το γοργόνειον.
Από τη βιογραφία του μάρτυρος αγίου Ονησιφόρου, πιστοποιείται η ύπαρξη χριστιανικής κοινότητας στο Πάριον πριν το 180 μ.Χ. Επίσης άλλοι άγιοι είναι άξιοι αναφοράς: ο άγιος Μένιγνος (μαρτύρησε επί αυτοκράτορος Δεκίου, στις 22 Νοεμβρίου), ο άγιος Θεογένης (επίσκοπος και μάρτυρας, τιμάται στις 3 Ιανουαρίου) και ο άγιος Βασίλειος (επίσκοπος και μάρτυρας του 9ου αιώνα, τιμάται στις 12 Απριλίου).
Ο Γάλλος θεολόγος και ιστορικός Michel Le Quien, αναφέρει και καθολικούς επισκόπους της πόλεως κατά τον 14ο αιώνα. Κατά το 640 το Πάριον έγινε ανεξάρτητη αρχιεπισκοπή και παρέμεινε έτσι μέχρι το τέλος του δέκατου τρίτου αιώνα. Στη συνέχεια, ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β' ίδρυσε μια μητρόπολη υπό τον τίτλο: Πηγών και Παρίου.
Το 1354 η μητρόπολη Πηγών και Παρίου καταργήθηκε (ίσως λόγω της κατάληψης από τους Τούρκους) και ο μητροπολίτης για αντάλλαγμα έλαβε την έδρα της θρακικής Σωζοπόλεως.
Τα ερείπια της αρχαίας ελληνικής αποικίας βρίσκονταν στο ελληνικό χωριό Καμάρες (σημ. Kimir), επί του ακρωτηρίου Tersana-Bournou, στην διοικητική περιφέρεια των Πηγών.
Το πηγάδι 2.700 ετών με θερμό νερό στην αρχαία ελληνική πόλη Πάριον
Ένα πηγάδι ηλικίας 2.700 ετών που εξακολουθεί να έχει νερό - το βασικό ποτό που είναι «πηγή ζωής» - με ειδικές «θεραπευτικές ιδιότητες», έφεραν στο φως τελευταίες αρχαιολογικές ανασκαφές.
Οι αρχαιολόγοι που πραγματοποιούν τις ανασκαφές έχουν ήδη ανακαλύψει εννέα πηγάδια στην περιοχή αυτή, η οποία για χρόνια ολόκληρα υπέφερε από λειψυδρία. Μόνο ένα όμως πηγάδι εξακολουθεί να έχει νερό για το οποίο πιστεύουν ότι έχει θεραπευτικές ικανότητες.
«Σύμφωνα με αρχαίες αναφορές, το νερό αυτό είχε θεραπευτικές ιδιότητες και ήταν ευεργετικό για τις διαταραχές του στομάχου και τις δερματικές βλάβες", δήλωσε ο καθηγητής Βεντάτ Κελές του Αρχαιολογικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Ondokuz Mayıs. Πρόσθεσε μάλιστα, ότι ήταν ξακουστή η ομορφιά των γυναικών της περιοχής η οποία θα μπορούσε, όπως είπε, να οφείλεται σε αυτό το θεραπευτικό νερό.
Το Πάριον, γνωστό και ως Πάριουμ ήταν αρχαία ελληνική πόλη η οποία ιδρύθηκε το 709 π.Χ. Είχε δύο μεγάλα λιμάνια τα οποία κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής εποχής χρησίμευαν ως κύριος "τελωνειακός σταθμός" για αγαθά που έρχονταν από το Αιγαίο στην Κωνσταντινούπολη.
Οι αρχαιολόγοι πραγματοποιούν ανασκαφές στην περιοχή αυτή από το 2005. Μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί σαρκοφάγοι, τάφοι και αρχαία αντικείμενα.
Γλυπτό που αναπαριστά τη θεά Άρτεμη και υπολογίζεται πως έχει ηλικία 1.800 ετών ήρθε στο φως σε ανασκαφική θέση, στο αρχαίο Πάριον, κοντά στο χωριό Κεμέρ της περιφέρειας της Μπίγκα (Τουρκία).
Τις ανασκαφές διευθύνει ο καθηγητής Cevat Başaran, ο οποίος διδάσκει στο Τμήμα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ατατούρκ του Ερζουρούμ. Οι ανασκαφές διενεργούνται σε έξι ζώνες της αρχαίας πόλης.
Το μαρμάρινο γλυπτό αποκαλύφθηκε κατά τμήματα στο Ωδείον. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του επικεφαλής των ανασκαφών, το άγαλμα απεικονίζει μια ντυμένη γυναίκα, έχει ύψος 1,70 μ. και είναι σμιλεμένο σε καλής ποιότητας μάρμαρο. Οι ανασκαφείς βρήκαν επίσης μαρμάρινα γλυπτά που αναπαριστούν ζώα, όπως πρόβατα και σκύλους.
Το τόξο και το βέλος στο χέρι της υποδηλώνει ότι το γλυπτό ανήκει στην Άρτεμη (Diana), τη θεά του κυνηγιού, της άγριας φύσης και των ζώων, όπως είπε ο Başaran.
Πηγή/Φωτογραφία/Βιβλιογραφία
Strabo, Geography
http://www.asiaminorcoins.com
B. V. Head, Historia Numorum (1911)
M. Grant, From imperium to Auctoritas (1946)id., Emerita 20 (1952)
D. Magie, Roman Rule in Asia Minor (1950)
http://www.perseus.tufts.edu
L. Robert, Hellenica 9 (1950), 10 (1955), 11-12 (1960); id., Villes d'Asie Mineure (2d ed. 1962); L. Laurenzi, Riv. Ist. Naz. Arch. St. Arte 5-6 (1956-57); id., Ann. Sc. Arch. Ital. Atene 33-34 (1957); D. Nikolov, Archeologia (Sofia) 5 (1963).
http://turkisharchaeonews.net
P. Frisch (ed.), Die Inschriften von Parion (Bonn, 1983) (Inschriften griechischer Städte aus Kleinasien 25).
https://www.dailysabah.com
Herbermann, Charles, ed. (1913). "Parium". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company. This article incorporates text from a publication now in the public domain: Herbermann, Charles, ed. (1913). "Parium". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton.
https://wikipedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου