Οι Μακεδόνες, όπως γράφει ο Π. Ν. Ανδριώτης , ήταν πανάρχαια ελληνική φυλή, όπως οι Δωριείς, οι Ίωνες και οι Αιολείς. Μιλούσαν ελληνικά σε διάλεκτο, που συγγένευε ιδιαίτερα με τη δωρική και την αιολική διάλεκτο. Ήταν σκληραγωγημένος ορεσίβιος δυναμικός λαός, προσηλωμένος στα ιδανικά του ελληνισμού και με ακμαίο το εθνικό ελληνικό φρόνημα.
Οι Μακεδόνες αγωνίζονταν από αρχαιοτάτων χρόνων για τη διαφύλαξη των ελληνικών συνόρων στο βορρά. Από αγάπη για την πατρίδα τους, την Ελλάδα, και με ακμαίο το ελληνικό φρόνημα πρότασσαν πάντοτε με γενναιότητα τα στήθη τους κατά των βαρβάρων για να προφυλάξουν και τη νότιο Ελλάδα από τις βαρβαρικές επιδρομές. Οι Μακεδόνες ήταν οι ακρίτες, οι προστάτες του Ελληνισμού. Χωρίς αυτούς η Ελλάδα δε θα έκτιζε τον Παρθενώνα και δε θα δημιουργούσε απερίσπαστη τον κλασσικό πολιτισμό που κληρονόμησε όλη η ανθρωπότητα.
Ήταν κοινή η πίστη στην αρχαιότητα, όπως είναι κοινή η πίστη και σήμερα, γράφει ο Γ. Xατζηδάκης, ότι η Μακεδονία ήταν και είναι το δεξί χέρι και ο προμαχώνας όλης της Ελλάδας . Κατά όμοιο τρόπο, ο καθηγητής Α. Δασκαλάκης τονίζει ότι «αν οι Μακεδόνες δεν χρησίμευαν πράγματι σαν πρόφραγμα κατά των πάσης νοτίως του Ολύμπου επιδρομών των βαρβάρων, ο ελληνισμός δεν θα έμενε επί τόσους αιώνες απερίσπαστος για να θεμελιώσει τα δόγματα της ελευθερίας και να φθάσει στα περίλαμπρα δημιουργήματα της σκέψεως και της τέχνης, τα οποία κληρονόμησε η σύγχρονη ανθρωπότητα».
Ως γνήσιοι Έλληνες οι Μακεδόνες αγωνίζονταν ηρωικά σ’ όλη την ιστορία τους για την υπεράσπιση των ομογενών τους νότια του Ολύμπου. Στην αρχή της ιστορίας του ελληνικού έθνους οι Μακεδόνες αγωνίστηκαν ως ακρίτες των Ελλήνων στη βαλκανική χερσόνησο και απώθησαν τις αλλεπάλληλες εισβολές γειτονικών βαρβαρικών φυλών. Στη συνέχεια έγιναν αρχηγοί των Ελλήνων και όλοι οι Έλληνες από κοινού, πλην των Σπαρτιατών, εκστράτευσαν στην Ασία, νίκησαν τους Πέρσες και διέλυσαν τον αιώνιο εχθρό του ελληνικού έθνους. Αίμα και χρήμα στον αγώνα κατά των ξένων εισβολέων προσέφεραν όμως οι Μακεδόνες όχι μόνο στην αρχαιότητα, αλλά και στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.
Το 1495, όταν ο βασιλιάς της Γαλλίας έκανε σχέδια για να εκστρατεύσει κατά της Κωνσταντινούπολης, τα οποία όμως τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, οι Μακεδόνες ενθουσιάστηκαν και εξεγέρθηκαν. Τούτο το πλήρωσαν ακριβά με το αίμα τους. Το 1571, όταν νικήθηκε ο τουρκικός στόλος στη Ναύπακτο, οι Μακεδόνες εξεγέρθηκαν και πάλι, αλλά η επανάστασή τους κατεστάλη με σφαγές και λεηλασίες. Μερικοί βγήκαν ως κλέφτες και αρματολοί στα βουνά της Μακεδονίας και αντιστάθηκαν από το 1796 μέχρι το 1807 στα σχέδια επικράτησης του Αλή Πασά.
Ιδιαίτερα μεγάλη ήταν η προσφορά των Μακεδόνων στο ελληνικό έθνος τέλος και κατά την επανάσταση του 1821, με αρχηγό τον Εμμανουήλ Παπά από τις Σέρρες. Συγκράτησαν επί οκτώ μήνες πολλές χιλιάδες τουρκικό στρατό και έδωσαν έτσι την ευκαιρία στη Νότια Ελλάδα να προετοιμάσει και να σταθεροποιήσει την εκεί επανάσταση. Σύμφωνα με τα τουρκικά αρχεία κατά την επανάσταση του 1821 σφαγιάσθηκαν και απαγχονίστηκαν στη Μακεδονία περίπου 15.000 Μακεδόνες. Κάηκαν εξ ολοκλήρου 68 και μερικώς 17 κωμοπόλεις και χωριά της Μακεδονίας. Καταστράφηκαν και 58 μετόχια του Αγίου Όρους.
Πηγή Το Ομόσπονδο κράτος των Σκοπίων.
Η γλώσσα της Μακεδονίας, σελ. 209.
Χατζηδάκη, Περί του ελληνισμού των αρχαίων Mακεδόνων
Η γλώσσα της Μακεδονίας, σελ. 40. 3. Δασκαλάκη,
Περί του ελληνισμού των αρχαίων Μακεδόνων, σελ. 83
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου