Standing or dancing the Daughters of Kea are female figures in upright position. Their reflections on the glass of the showcases look longer as their skirts reach the soil, they also bear girdles. Some of them wear heavy garlands or necklaces, while their breasts are heavy, exposed. Their arms are mutilated at various lengths or cut from the shoulder; the missed hands would have reached around the waist.
Only two of the women have heads on their shoulders, and faces; the hair form a crown above the forehead of the tallest and a long braid is evident at her back, like in some of her ‘sisters’. Once they were coloured.
The terracotta itself brings to mind the land of the temple that has been their home forcenturies, at the site of Ayia Irini. The fragments that were found in the area of the temple at the Archaeological site of Ayia Irini were supposed to form 40 το 50 statues. In the showcases there are not more than a dozen.
The statues do not look the same, in height or in the made. Their height ranges from 60 cm to the physical of a woman. Probably they were not made at the same time or by the same ceramists.
It is not clear whether they had been offered to the temple or they were participating in rituals taking place in the temple until it was destroyed around 1450 B.C. at the end of the Late Cycladic ΙΙ Period (prehistoric).
Whatever the function or faith they served, these survivors deserve to have a name, let’s call them ‘the Daughters of Kea’.
The terracotta female statues from the temple of the prehistoric site of Ayia Irini are housed at the 2nd floor of the Archaeological Museum of Kea. The statues were reconstructed from fragments discovered in excavations that had been carried out by the University of Cincinnati under the direction of John L. Caskey the years 1960-1976.
Μονάχα δυο από τις γυναίκες έχουν κεφάλια στους ώμους τους, και πρόσωπα, μάλιστα η κόμη της ψηλότερης στεφανώνει το μέτωπο και καταλήγει σε μακριά κοτσίδα στην πλάτη της, όπως και σε άλλες από τις ‘αδελφές’ της. Κάποτε ήταν χρωματισμένες.
Greek
Είτε στέκουν είτε χορεύουν οι Κόρες της Κέας είναι στητές γυναικείες φιγούρες. Οι αντανακλάσεις τους στις βιτρίνες μοιάζουν μακρύτερες, καθώς οι φούστες τους ακουμπάνε στο έδαφος και επιπλέον φορούν περικόρμια. Κάποιες φέρουν βαριές γιρλάντες ή περιδέραια, ενώ τα στήθη τους βαριά, προβάλλουν από χέρια ακρωτηριασμένα σε διάφορα μήκη του μπράτσου ή στον ώμο. Τα χέρια τους αν υπήρχαν θα ακουμπούσαν στην περιοχή της μέσης.Μονάχα δυο από τις γυναίκες έχουν κεφάλια στους ώμους τους, και πρόσωπα, μάλιστα η κόμη της ψηλότερης στεφανώνει το μέτωπο και καταλήγει σε μακριά κοτσίδα στην πλάτη της, όπως και σε άλλες από τις ‘αδελφές’ της. Κάποτε ήταν χρωματισμένες.
Το κόκκινο του κεραμικού μου φέρνει στο νου τη γη του ναού που ήταν το σπίτι τους για αιώνες, στον αρχαιολογικό χώρο της Αγίας Ειρήνης.
Τα θραύσματα που βρέθηκαν στην περιοχή του ναού στον Αρχαιολογικό χώρο της Αγίας Ειρήνης επαρκούν για να σχηματίσουν 40 έως 50 αγάλματα. Στις βιτρίνες μετράω γύρω στα 12. Τα αγάλματα δεν μοιάζουν στο ύψος ούτε στην κατασκευή. Το ύψος τους ποικίλει από 0,60 εκ. ως το φυσικό μέγεθος. Μάλλον δεν έχουν κατασκευαστεί την ίδια εποχή ούτε από τους ίδιους τεχνίτες.
Ήταν αφιερώματα ή συμμετείχαν στα τελετουργικά που λάμβαναν χώρα στο ναό μέχρι την καταστροφή του γύρω στο 1450 π.Χ., στα τέλη της Yστεροκυκλαδικής II Περιόδου;
Για όποια χρήση ή πίστη φτιάχτηκαν, επέζησαν στους αιώνες και τους αρμόζει ένα όνομα, ας τις ονομάσουμε οι Κόρες της Κέας.
Τα πήλινα αγάλματα από το ναό του προϊστορικού οικισμού της Αγίας Ειρήνης στεγάζονται στο 2ο όροφο του Αρχαιολογικού Μουσείου της Κέας. Πρόκειται για γυναικείες φιγούρες από συγκολλημένα θραύσματα και αποκαλύφθηκαν γύρω από την περιοχή του ναού κατά τις ανασκαφές που διεξήγαγε το Πανεπιστημίου του Cincinnati υπό τη διεύθυνση του John L. Caskey, μεταξύ 1960-1976.
Όσο για το Αρχαιολογικό Μουσειο της Κέας στη Ιουλίδα είναι απόκτημα της δεκαετίας του ’70, ανακαινίστηκε 1997-2002.
«Το πιο εντυπωσιακό εύρημα είναι ένα πλήθος θραυσμάτων πήλινων αγαλμάτων με μακριά ενδύματα και περικόρμια, ενδύματα γνωστά από τα μινωικά ειδώλια και από τις τοιχογραφίες της Θήρας. Βρέθηκαν στο στρώμα καταστροφής του ναού του 1450 π.Χ. Μερικά κομμάτια προέρχονται από αγάλματα φυσικού μεγέθους και τίποτα ανάλογο σε μέγεθος δεν έχει βρεθεί έως τώρα στον αιγαιακό χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου