Dipylon Amphora / Αμφορέας του Διπύλου

Artifacts

Craters, vases ect. / Κρατήρες, αγγεία κ.α.

ΑΓΓΛΙΚΑ  lasagna

Dipylon Amphora, also Dipylon vase, one of the most famous ancient Greek vases is called, which was created in Athens from Dipylon Master at the beginning of the Late Geometric style (to 760/50 v. Chr.). Probably the vase painter was also the pottery of the piece.

The Dipylon vase was found in Athens on later erected Dipylon Gate, near the cemetery in the Kerameikos. Since both the painter and the vase because of their locality got its name, is the name vase the artist. Perhaps the vase came after the city was destroyed by the Persians 490 v. Chr. There and was previously on a grave. The piece is now in the National Archaeological Museum of Athens.

As the monumental, 1.55 meter high belly Henkel Amphora - on two opposite sides two double handles are at the point of greatest diameter attached - was a Grabvase and marked the grave of a woman. Men graves were characterized by monumental craters. The workshop of the Dipylon painter who specialized in the production of such vases.

The Dipylon Amphora considered the most important work of geometric vase painting, in which the best ceramists of his time has put its full ability. "The architecture of the vase and the breakdown of its parts are incomparable. In its decoration geometric art finds its richest and fullest expression ". The main frieze of the vase shows a prothesis, casketing a dead, as was usual on such vases. In framed main field represents the painter 19 people in the manner customary for the dating of the vase silhouette art. The dead woman lying on a stretcher, the viewer is deprived of nothing. Even the pall is lifted from the people either side of the stretcher, and shown to the dead. At the head of the stretcher is a child, closely followed by six women. At the foot of the bier are another five women and two men. The child and the women have their arms as suit gesture on their heads. The men who are recognized by their swords and daggers have collected only one arm to suit. Before the stretcher, there are four more people. Two women kneel, another woman and a man sitting in chairs in front of the dead. As is customary for the Dipylon Master, the thorax of the figures forms an equilateral triangle, which is still carried on by the outstretched arms upward. Hands and fingers are only displayed if they are important to the plot. In this illustration you see the spread fingers only at the dead, which is marked in this way as dead. The deceased is identified by her skirt as a woman.

Between the figures filling ornaments are painted, which include the scene in the remaining ornament of the vase. Thus, they soften the contrast between the ornamental, geometric patterns and the character representation, which would otherwise have acted like a foreign body. The ornaments on the abdomen and the neck of the amphora are of the highest quality. They emphasize the structure of the vase and adapt well to the shape of the vase. In the middle of the neck, on the shoulder and in the middle of the abdomen of the Dipylon Master shows an ornament which he probably invented itself, the double meander. Another new feature are the two animal friezes on the neck. They are based on oriental models well and there maybe gold ribbons. The upper frieze shows äsende deer, the lower Ibex resting on her buckled forelegs.

GREEK

Ο Αμφορέας του Διπύλου είναι το πιο σημαντικό αγγείο της γεωμετρικής εποχής και ένα από τα πιο φημισμένα έργα αρχαίας Ελληνικής κεραμικής και αγγειογραφικής τέχνης. Κατασκευαστής του είναι ο γνωστός με το συμβατικό όνομα Αγγειογράφος του Διπύλου .

Το αγγείο είναι εξολοκλήρου διακοσμημένο με αλλεπάλληλες παράλληλες οριζόντιες ζωφόρους γεωμετρικού διάκοσμου από μαιάνδρους και ρόμβους. Η κυρίως ζωφόρος περιέχει δύο εικόνες που πλαισιώνονται από τις δύο μικρές λαβές. Περιέχει συνολικά 19 ανθρώπινες σιλουέτες. Η εικόνα στην μπροστινή έχει μεγαλύτερο μήκος από την εικόνα στην πίσω όψη. Είναι πλαισιωμένη από δύο μικρούς κάθετους μαιάνδρους. Εικονίζει μια παράσταση πρόθεσης και θρήνου μιας νεκρής γυναίκας, όπως συμπεραίνουμε από την φούστα που φοράει. Είναι τοποθετημένη σε οριζόντια κλίνη με νεκρικό σενδόνι. Μπροστά στην κλίνη δύο γονατιστές γυναίκες προς τα δεξιά θρηνούν, ενώ δεξιά κάθονται σε καρέκλα ένας άνδρας και μια γυναίκα προς τα αριστερά που θρηνούν και αυτοί. Ακόμα πιο δεξιά ίστανται πέντε γυναίκες, και δύο άνδρες θρηνούμενοι και αυτοί, ενώ ένα παιδί αγγίζει με το χέρι του την κλίνη της νεκρής. Αριστερά της κλίνης ίστανται άλλες έξι γυναίκες και ένα παιδί που θρηνούν, ενώ το παιδί αγγίζει και αυτό με το χέρι του την κλίνη. Οι άνδρες διακρίνονται από το σπαθί και μαχαίρι που φοράνε στη μέση. Η παράσταση στην πίσω όψη είναι πλαισιωμένη από δύο μεγάλα αστέρια. Ο λαιμός του αγγείου περιέχει δύο παραστάσεις με ελάφια που βόσκουν και κατσίκες που ξεκουράζονται.

Ο θώρακας των ανθρώπων έχει σχήμα τρίγωνο, από το οποίο τα χέρια αυτών που θρηνούν σχηματίζουν προέκταση. Οι παλάμες και τα δάκτυλα εικονίζονται μόνο όταν έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία για την εικονιζόμενη παράσταση. Τα χέρια και τα δάκτυλα των νεκρών εκδηλώνουν το άψυχο σώμα. Ανάμεσα στις ανθρώπινες σιλουέτες είναι τοποθετημένα διακοσμητικά στοιχεία που συνδέουν οπτικά τη σκηνή με τον όλο διάκοσμο του αγγείου, σχηματίζοντας έτσι μια γέφυρα ανάμεσα στα γεωμετρικά σχήματα και την ανθρώπινη σκηνή. Τα διακοσμητικά στοιχεία στην κοιλιά και τον λαιμό του αγγείου είναι άριστης ποιότητας. Χρησιμεύουν στον επιπλέον τονισμό του σχήματος του αγγείου. Στο κέντρο του λαιμού του αγγείου, καθώς και στους ώμους του και στο κέντρο της κοιλιάς παρατηρούμε έναν διπλό μαίανδρο, επινόηση του Αγγειογράφου του Διπύλου. Μια άλλη επίσης σημαντική καινοτομία είναι οι ζωφόροι με τα ελάφια, ίσως ανατολικής επιρροής με πρότυπο χρυσά ελάσματα.

Ο αμφορέας ήταν σήμα γυναικείου τάφου, ενώ στους ανδρικούς τάφους τοποθετούνταν μνημειώδης κρατήρας.

Χρονολογείται στην υστερογεωμετρική εποχή, 760-750 π.Χ. Το εργαστήριο του Αγγειογράφου του Διπύλου είχε εξειδικευτεί στην κατασκευή αυτού του μνημειώδους αγγείου. Ο Αγγειογράφος του Διπύλου μπορεί να ήταν ταυτόχρονα και ο κεραμεύς του αγγείου αυτού. Το Δίπυλο είναι μεταγενέστερης κατασκευής. Το αγγείο μπορεί να είχε μεταφερθεί εκεί από κάποιο άλλο μέρος μετά την καταστροφή της πόλης το 490 π.Χ. και τοποθετήθηκε στο σημείο εκεί που βρέθηκε.