MythologyMythologyDocumentariesFestivalspersonswarsBeutiful HellasArtFun

31.5.16

Archaeological Museum of Eretria


The Museum of Eretria is one of the most important archaeological museums in the Greek area, which presents findings from various eras. Prominent them hold the sculpture of the temple of Apollo, and especially the cluster of Theseus with the Amazon Antiope. The Museum is located in close proximity to the site, which helps to better understand. The building of the museum belongs to the Greek state and its expansion to a second great hall was funded by the Swiss School of Archaeology.   The findings from excavations of the local Inspectorate and foreign archaeological schools (Swiss and British School) in the area of ​​Eretria. Chronologically cover the entire spectrum of the region inhabited by the Bronze Age to the Roman times.


There is a chronological classification of cabinets and objects, starting with the oldest and ending with the youngest. The museum exhibited pottery of all periods, and relief sculptures of the Archaic, Classical and Hellenistic Age, bronze objects such as vases, statuettes, fancy goods from the East, jewelry of gold, silver, copper, faience (buckles, chains, earrings, etc. ) and armature tube. As important exhibits may be considered the sculpture complex of Theseus by Antiope from the west pediment of the temple of Apollo at Eretria, a clay statuette from Lefkandi Centauri, which is the earliest representation of this mythical creature, the bronze horse blinder embossed with a scene from northern Syria and Panathenaic amphorae.   In the lobby of the Museum houses sculptures of the 4th century. BC and inscriptions, one of which is writing "boustrophedon." The first main hall of the museum include prehistoric finds of Eretria, as well as three neighboring prehistoric settlements of these Xeropolis of Amarinthos and Magoulas.   The Xeropolis located northwest of Eretria and it has an important position and the end of the Helladic and Mycenaean Age. The settlement of Amarinthos discovered on an artificial hill southeast of Eretria and starts from the Early Helladic period (circa 3000 BC). The Magoula located between Eretria and Amarinthos dates chronologically and also EH Age.   The most important items, however, come from the PG cemetery bleach and Eretria. In the second room overlooks the west pediment of the temple of Apollo, dating from the late sixth century. BC and is an example of high art.


 The windows that frame the sculptures are objects from daily life, private life at home, from the sports life (Panathenaic amphorae), of the devotional life of the dead and life (offerings from Classical, Hellenistic and Roman graves).   Finally, in the courtyard of the museum architectural tombstones and resolutions, as well as the important discovery of the ceramic furnace found in the ancient agora of Eretria, dating to the Middle Helladic period (2000 - 1650 BC).   The Archaeological Museum of Eretria has a vestibule, two main halls, yard and warehouse. The museum is overseen by the IA Prehistoric and Classical Antiquities based in Chalkis Evia.
The Archaeological Museum of Eretria, as it appears today, is the latest in a series of museums and collections of Evia organized during the years 1983-1991 with the responsibility of the then Registrar, Mr. E. Sapouna Sakellaraki. The first museum building was built in 1961 to house finds from the region, which was concentrated in a small warehouse in the city of Eretria. The main findings from Eretria, the sculptures of the temple of Apollo, were exposed in the Archaeological Museum of Chalkis, and other objects were transferred to the National Archaeological Museum in Athens. Finally, many important discoveries in the region are in foreign museums. The opening of the Museum of Eretria made in 1991.   In the primary phase of the Museum had a small room as an exhibition space, a lobby, a storage room and a courtyard, which was revamped in 1969 to expose the inscriptions there. The organization's first report was of a purely chronological dimension, in display cases were placed various objects. The current organization of the exhibition was funded entirely by the Swiss Archaeological School, which provided similar artistic and scientific personnel, and done in collaboration with the Greek Archaeological Service. It was considered essential in teaching aids, which would give a clear and intelligible as possible a more complete picture of the role of ancient Eretria and the wider region of the island's history. Through the windows, and placed in special rooms informative tables and drawings, and in the center of the room is placed first summarizes the history of Eretria.   The needs created by the continued excavation activities in the area of ​​Eretria by K. Prehistoric and Classical Antiquities (Amarinthos) and the Swiss School of Archaeology (Eretria) and the British School (Lefkandi) necessitated the expansion of the museum. Created another great hall, which placed the sculptures of the temple of Apollo, as it was necessary to be exposed in close proximity to the space agencies, but also several other findings. The sculptures of the temple were transferred to the Museum of Eretria in 1990 and now presents the visitor a good overview of Eretria through the area and the findings.

Among the most important exhibits of the museum are:
- Clay alabastron of the late Mycenaean period (1200-1000 BC) from Lefkandi. It bears representation of griffins, roes and deers.

- Fragment with semetic language


- The "Kentaur of Lefkandi" (950-900 BC). 
The clay protogeometric figurine was discovered broken in two parts, each deposited in a different grave. It is the earliest representation of the mythical creature composed of part human and part horse.

- Necklace made of faience beads representing Isis and Horos (1050-900 BC).
 Important specimen of minor art, the necklace was found at the cemetery of Lekfandi along with other valuable items imported from Cyprus and Phoenicia, finds that confirm the interactions of Lefkandi, located in the wider region of Eretria, with Cyprus and Phoenicia during the early historic times.

- Funerary amphora (800-700 BC). 
It contained the cremated bones of a child. In terms of shape and decoration, this pot is a characteristic product of the Euboean pottery workshop.

- Funerary black-figure amphora (560 BC) from the necropolis of Eretria. On the main side it depicts the fight between Herakles and Kentaurs, while on the other side the "Potnia Theron" ("Mistress of the Animals"), the Minoan deity which is considered as a prodromic form of the goddess Artemis.

- The pedimental sculptural complex of Theseus and Antiope from the temple of Apollo Daphnephoros (510-500 BC). One of the most important examples of the Late Archaic period, it represents the abduction of the queen of Amazons Antiope by Theseus, the legendary king and founder of Athens. The narrative scene also included the goddess Athena, which was the central figure, and several fighting Amazons. The decoration of the temple is considered as a work of the Athenian sculptor Antenor, to whom is also attributed one of the most renowned Kore statues of the Acropolis museum, the "Antenor Kore".

- Panathenaic amphora (363-62 BC) found during the excavation of a house in Eretria. These large vessels, full of oil, were given as prizes to the winners of the Panathenaic Games. They bore a typical pictorial decoration, with the armed goddess Athena on the main side, while on the rear side was depicted the sport in which the awarded athlete won - in the case of the Eretria amphora wrestling.

- Terracotta Gorgoneion (380-323 BC), decorative element from the so-called "House of Mosaics" of Eretria. Gorgoneion was the depiction of the head of Medusa Gorgo, the mythical creature whose image was considered in classical antiquity as evil-averting.

- Black-figure epinetron depicting symposium scene (end of the 6th century BC) from Amarynthos. One of the most unusual pottery shapes, the epinetron, was placed over the thigh during the preparation of wool for weaving.

Arcaheological find from ancient Amarynthos

Εφορεία Αρχαιοτήτων Ευβοίας

Τ.Κ. 34008, Ερέτρια (Νομός Εύβοιας)

Τηλέφωνο: +30 22290 62206
Φαξ: +3022290 60665
Email: iaepka@culture.gr





"Archaeological Museum of Eretria". Greek Travel Pages. Retrieved November 9, 2009.
"Archaeological Museum Of Eretria". Southevia.gr. Retrieved November 9, 2009.
"Greece Museums". Ancient Greece.org. Retrieved November 9, 2009.

Αρχαιολογικό Μουσείο Ερέτριας


Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ερέτριας, όπως εμφανίζεται σήμερα, αποτελεί το τελευταίο από μια σειρά μουσείων και συλλογών της Εύβοιας που οργανώθηκαν κατά τα έτη 1983-1991 με την ευθύνη της τότε Εφόρου κ. Ε. Σαπουνά-Σακελλαράκη. Το πρώτο κτίριο του Μουσείου κτίστηκε το 1961, για να στεγάσει ευρήματα της ευρύτερης περιοχής, τα οποία ήταν συγκεντρωμένα σε μικρή αποθήκη στην πόλη της Ερέτριας.


Τα κυριότερα ευρήματα από την Ερέτρια, τα γλυπτά του ναού του Δαφνηφόρου Απόλλωνα, είχαν εκτεθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χαλκίδας, ενώ άλλα αντικείμενα είχαν μεταφερθεί στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα. Τέλος, πολλά και σημαντικά ευρήματα της περιοχής βρίσκονται σε ξένα μουσεία. Τα εγκαίνια του Μουσείου Ερέτριας έγιναν το 1991.



Στην πρωταρχική του φάση το Μουσείο διέθετε μια μικρή αίθουσα ως εκθεσιακό χώρο, έναν προθάλαμο, μια αποθήκη και ένα προαύλιο, το οποίο διαμορφώθηκε κατάλληλα το 1969 για να εκτεθούν εκεί οι επιγραφές. 

Η οργάνωση της πρώτης έκθεσης είχε καθαρά χρονολογικό χαρακτήρα, όπου μέσα σε προθήκες είχαν τοποθετηθεί τα διάφορα αντικείμενα.

Η σημερινή οργάνωση της έκθεσης χρηματοδοτήθηκε ολοκληρωτικά από την Ελβετική Αρχαιολογική Σχολή, η οποία διέθεσε ανάλογο καλλιτεχνικό και επιστημονικό προσωπικό, και έγινε σε συνεργασία με την Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία. Θεωρήθηκε απαραίτητη η ύπαρξη εποπτικού υλικού, το οποίο θα έδινε με σαφήνεια και εύληπτα μια όσο γίνεται περισσότερο ολοκληρωμένη εικόνα για το ρόλο της αρχαίας Ερέτριας και της ευρύτερης περιοχής της στην ιστορία του νησιού. 

Μέσα στις προθήκες, αλλά και σε ειδικούς χώρους τοποθετήθηκαν ενημερωτικοί πίνακες και σχέδια, ενώ στο κέντρο της πρώτης αίθουσας έχει τοποθετηθεί περιληπτικά η ιστορία της Ερέτριας.




Οι ανάγκες που δημιουργήθηκαν από τη συνεχή ανασκαφική δράση στην περιοχή της Ερέτριας από την ΙΑ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων (Αμάρυνθος) και από την Ελβετική Αρχαιολογική Σχολή (Ερέτρια) και Βρετανική Σχολή (Λευκαντί) επέβαλαν την επέκταση του μουσείου. Δημιουργήθηκε ακόμη μια μεγάλη αίθουσα, όπου τοποθετήθηκαν τα γλυπτά του ναού του Δαφνηφόρου Απόλλωνα, καθώς θεωρήθηκε απαραίτητο να εκτεθούν σε άμεση γειτνίαση με τον χώρο εύρεσής τους, αλλά και διάφορα άλλα ευρήματα. Τα γλυπτά του ναού μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Ερέτριας το 1990 και πλέον παρουσιάζεται στον επισκέπτη μια ικανοποιητική εικόνα της Ερέτριας μέσα από το χώρο και τα ευρήματά του.

Εφορεία Αρχαιοτήτων Ευβοίας

Τ.Κ. 34008, Ερέτρια (Νομός Εύβοιας)

Τηλέφωνο: +30 22290 62206
Φαξ: +3022290 60665
Email: iaepka@culture.gr





"Archaeological Museum of Eretria". Greek Travel Pages. Retrieved November 9, 2009.
"Archaeological Museum Of Eretria". Southevia.gr. Retrieved November 9, 2009.
"Greece Museums". Ancient Greece.org. Retrieved November 9, 2009.

30.5.16

DIONYSOS PERIKIONIOS - ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΠΕΡΙΚΙΟΝΙΟΣ


DIONYSOS PERIKIONIOS
We know little about this Boeotian custom concerning Dionysos, the God of wine. A few lines from a scholiast of Euripides' Phoenician Women and a reference in the Orphic Hymn to Dionysos is all we have. And it seems that an old custom of an idol driven into the soil (Dionysos "endendros" / Dionysos in the form of a tree) and surrounded by ivy came to be represented in later times as a mask of the bearded God on top of a pillar surrounded with ivy (Dionysos Perikionios or Stylos).
Attic black-figure skyphos (drinking cup) with a Satyr and a Maenad dancing around Dionysos Perikionios. By the Theseus Painter, 500-495 BC.
Athens, National Archaeological Museum, Vase Collection

ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΠΕΡΙΚΙΟΝΙΟΣ
Γι αυτό το βοιωτικό έθιμο λίγα γνωρίζουμε. Από έναν ύστερο σχολιασμό στις Φοίνισσες του Ευριπίδη και από τον Ορφικό Ύμνο στον Διόνυσο. Και φαίνεται πως από παλιά ένα μπηγμένο είδωλο στο χώμα (Διόνυσος ένδενδρος) περιβεβλημένο από κισσούς κατέληξε να παριστάνεται αργότερα με μιά μάσκα του γενειοφόρου θεού πάνω σε μία στήλη με κισσούς (Διόνυσος Περικιόνιος ή Στύλος).
Αττικός μελανόμορφος σκύφος με Σάτυρο και Μαινάδα να χορεύουν γύρω από τον Διόνυσο Περικιόνιο. Tου Ζωγράφου του Θησέα, 500-495 π.Χ.
Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Συλλογή Αγγείων

Polychrome and Gilded: the world of the statues seen otherwise

The marble statues admired today in the museum were not white originally.


They were painted in colors and often gilded. Praxiteles when asked which sculptures he preferred he characteristically answered: the ones painted by Nikias.

It is unfortunate that after a long burial the colors are irretrievably lost. Nevertheless traces of color still remain which, although not always discernible by the naked eye, they can be detected by modern technology. 

Thus using nondestructive techniques such as multispectral imaging and elemental analysis by X-ray fluorescence we are able to understand to a considerable degree the original polychrome appearance.


On May 20th on the occasion of the International Museum Day the Department of Conservation, Physical and Chemical Research & Archaeometry  presented the application of diagnostic technology to the Hellenistic statue of the type of Small Herculaneum woman from Delos.

Speakers:
Kalliope Tsakri, Conservator of Antiquities and Works of Art – Conservation Scientist, Laboratory of Physical and Chemical Research and Archaeometry.
Ioannis Panagakos, Conservator of Antiquities and Works of Art, Sculpture Conservation Workshop.


Πολύχρωμα και επιχρυσωμένα: ο κόσμος των αγαλμάτων αλλιώς

Οι Κόρες του Μουσείου της Ακρόπολης φορούσανστεφάνια με ίχνη λωτού και ήταν ελαφρά μακιγιαρισμένες

Οι Κόρες του Μουσείου της Ακρόπολης φορούσαν στεφάνια με ίχνη λωτού, ήταν ελαφρά μακιγιαρισμένες και τα ενδύματά τους τα κοσμούσαν χρωματιστές μπορντούρες. Τα αρχαία αγάλματα κατά την αρχαιότητα κάθε άλλο παρά λευκά ήταν. Και χρώματα είχαν και μεταλλικά στολίδια. Ίχνη όλων αυτών εντοπίζονται κατά τη μελέτη των αρχαίων γλυπτών.

Η άποψη πως τα αγάλματα ήταν λευκά, είναι σύγχρονη. Στην πραγματικότητα, ήταν πολύχρωμα και συχνά επιχρυσωμένα. Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν ρώτησαν τον Πραξιτέλη ποια γλυπτά του θεωρεί τα καλύτερα, εκείνος απάντησε: αυτά που έχει ζωγραφίσει ο Νικίας.

Δυστυχώς ύστερα από τη μακροχρόνια παραμονή στο έδαφος τα χρώματα έχουν χαθεί ανεπανόρθωτα. Έχουν παραμείνει όμως υπολείμματα που, αν και δεν είναι όλα ορατά με γυμνό οφθαλμό, μπορούν να ανιχνευτούν με τη σύγχρονη τεχνολογία.

Χρησιμοποιώντας μη καταστροφικές τεχνικές όπως την πολυφασματική απεικόνιση και τη στοιχειακή ανάλυση με φθορισμό ακτίνων Χ είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε σε μεγάλο βαθμό την αρχική πολύχρωμη εικόνα των αρχαίων αγαλμάτων.

Μια επίδειξη των κατακτήσεων της τεχνολογίας έγινε χθες στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. «Πολύχρωμα και επιχρυσωμένα: ο κόσμος των αγαλμάτων αλλιώς» ήταν ο τίτλος της.

Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων το Τμήμα Συντήρησης Φυσικών και Χημικών Ερευνών και Αρχαιομετρίας παρουσίασε την εφαρμογή των διαγνωστικών τεχνικών στο ελληνιστικό άγαλμα της μικρής Ηρακλειώτισσας από τη Δήλο. Με μικροσκόπιο πρόβαλαν σημεία του αγάλματος σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, δείχνοντας πού βρισκόταν τι. Συνεργάστηκαν οι: Καλλιόπη Τσακρή, συντηρήτρια αρχαιοτήτων και έργων τέχνης-επιστήμων συντήρησης, Εργαστήριο Φυσικών και Χημικών Ερευνών και Αρχαιομετρίας. Ιωάννης Παναγάκος, Συντηρητής αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, Εργαστήριο Συντήρησης Γλυπτών.

Η διευθύντρια του ΕΑΜ, Μαρία Λαγογιάννη, είπε πως και αυτή η πρωτοβουλία εντάσσεται στη λογική του «ανοιχτού μουσείου» που θέλει να είναι το Εθνικό Αρχαιολογικό. Στόχος, να απολαύσει το κοινό την επίσκεψή του, πληροφορούμενο με τρόπο διδακτικό μικρά και μεγάλα μυστικά που κρύβουν τα αρχαία έργα.

Το 2012 ξεκίνησε στο Μουσείο Ακρόπολης η έρευνα στη μοναδική συλλογή των αρχαϊκών αγαλμάτων του που σώζουν λίγο ή πολύ τα χρώματά τους. Άνοιξε μία ευρύτατη συζήτηση με κοινό και ειδικούς για θέματα τεχνικής των χρωμάτων, την ανίχνευσή τους με νέες τεχνολογίες, την πειραματική χρήση τους σε μαρμάρινες επιφάνειες, την ψηφιακή αποκατάστασή τους, τη σημασία τους αλλά και την αισθητική αντίληψη της αρχαϊκής εποχής για τα χρώματα.

Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, αποδεικνύεται ότι το χρώμα αποτέλεσε όχι στοιχείο απλής διακόσμησης, αλλά προστιθέμενη αισθητική ποιότητα του γλυπτού. Όπως σημειώνεται, «τα χρώματα για τους αρχαίους Έλληνες και την κοινωνία τους αποτελούσαν ένα μέσο χαρακτηρισμού. Οι θεοί είχαν ξανθή κόμη που ακτινοβολούσε τη δύναμή τους, οι πολεμιστές και αθλητές φαιόχρωμη επιδερμίδα ως ένδειξη αρετής και ανδρείας, οι κόρες λευκό δέρμα που δήλωνε τη χάρη και λάμψη της νεότητας. Τα ξεκάθαρα, κορεσμένα χρώματα των αγαλμάτων πάνω στα φωτεινά ενδύματα και τα τρυφερά σώματα, σε συνδυασμό με τα πλούσια κοσμήματα, συχνά από μέταλλο, και τους περίτεχνους βοστρύχους της κόμης δημιουργούσαν μία ιδιαίτερη αισθητική χαρά κάνοντας τα αρχαϊκά αγάλματα να είναι για τους ανθρώπους της εποχής θαύμα ιδέσθαι».

Ξανθοί θεοί και φαιόχρωμοι πολεμιστές
Οι Κόρες φέρουν γύρω από το κεφάλι τους μια σειρά από μικρές τρύπες, 
ενώ κάποιες είχαν μεταλλικά στοιχεία, σαν καρφιά
Στο Μουσείο Ακρόπολης, στην αίθουσα με το «δάσος των αγαλμάτων» ο επισκέπτης μπορεί να δει την «Πεπλοφόρο», μια από τις Κόρες, σε αντίγραφο με χρώματα, όπως προκύπτουν από τη μελέτη. Έχει καστανοκόκκινα μαλλιά, κόκκινα χείλη, καστανά μάτια, και στο ρούχο της υπάρχουν χρωματιστές διακοσμητικές ταινίες. Πολλά στοιχεία από σκουλαρίκια, άλλες ταινίες και μικρά διακοσμητικά στοιχεία, παρουσιάζονται και δίπλα σε άλλες Κόρες. Επίσης, στην ίδια αίθουσα, στις βιτρίνες του τοίχου, υπάρχουν αγαλμάτια που σώζουν έντονα χρώματα από το παρελθόν, όπως και κάποια αρχιτεκτονικά μέλη.

Εντυπωσιακή είναι η αναπαραγωγή της επιζωγραφισμένης ζωφόρου από τον αρχαϊκό ναό. Πρόκειται για ζωγραφιά του Ζιγιερόν, ο οποίος ήταν παρών όταν τα πήλινα αγάλματα βγήκαν στο φως από τη γη που τα φύλαγε επί αιώνες.

Ο καλλιτέχνης έχει αποδώσει εξαιρετικά τα χρώματα που είχαν, κυρίως κυανό και κίτρινο, τα οποία με το πέρασμα των δεκαετιών είναι πλέον πολύ πιο αχνά.

Σημαντική ανακάλυψη: Οι Κόρες φορούσαν στεφάνια με άνθη λωτού

Τι φορούσαν στο κεφάλι οι Κόρες που αποτελούσαν αφιερώματα στην Ακρόπολη; Θα μπορούσαν να φορούν πέπλους.

Ο πρόεδρος του Μουσείου Ακρόπολης, Δημήτρης Παντερμαλής, παρακολουθώντας τα έργα συντήρησης των αρχαϊκών αυτών αγαλμάτων, είδε, μαζί με τους έμπειρους συντηρητές του Μουσείου ότι οι Κόρες φέρουν γύρω από το κεφάλι τους μια σειρά από μικρές τρύπες. Κάποιες μάλιστα είχαν μεταλλικά στοιχεία, σαν καρφιά.

Ξανθοί θεοί και φαιόχρωμοι πολεμιστές
Ο πρόεδρος του Μουσείου Ακρόπολης, Δημήτρης Παντερμαλής
Μια μεγαλύτερη τρύπα υπάρχει στο κέντρο της κεφαλής κάποιων γλυπτών, που σημαίνει ότι εκεί θα προσαρμοζόταν κάτι υψηλότερο. Η πρώτη σκέψη ήταν μήπως οι Κόρες έφεραν στέμμα όπως αυτό της Αθηνάς που μοιάζει με τις ακτίνες του ήλιου, αφού τα κορίτσια αυτά αποτελούν αναθήματα στο ιερό της θεάς.

Όπως λέει ο κ. Παντερμαλής, αναζήτησε στα ευρήματα από τις ανασκαφές της Ακρόπολης άνθη. Με έκπληξη διαπίστωσε πως στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο φυλάσσονται χάλκινα άνθη λωτού. Θεωρεί λοιπόν πως οι πανέμορφες Κόρες φορούσαν στεφάνια από επιχρυσωμένα άνθη λωτού. Τη σημαντική αυτή ανακάλυψη παρουσιάζει ένα εντυπωσιακό βίντεο ακριβώς στη θέση της Κόρης 650, που τώρα είναι στο «Ερμιτάζ».

Σε μια μεγάλη οθόνη, παρουσιάζονται οι οπές και τα καρφιά που υπάρχουν στο άγαλμα και μετά εμφανίζονται τα άνθη λωτού, με το κεντρικό να είναι μεγαλύτερων διαστάσεων.

Στην τρισδιάσταση αναπαράσταση της Κόρης, απεικονίζονται επίσης τα χρώματα που θα είχαν τα ενδύματά της στην αρχαιότητα, με βάση τα ίχνη τους που διασώζονται στην επιφάνεια του μαρμάρου.

Ο κ. Παντερμαλής προ ημερών παρουσίασε τα συμπεράσματα της έρευνας αυτής σε διάλεξή του στη Γερμανία δείχνοντας τις λεπτομέρειες επί των οποίων στηρίχθηκε για να διατυπώσει αυτή την πρόταση.


Πηγή: Αγγ. Κώττη, Έθνος

29.5.16

No, the Ancient Greeks Didn't Have Laptops


The Internet loves conspiracy theories. Last December, silly claims that archaeologists in Austria unearthed a clay tablet with a cuneiform writing perfectly resembling a modern-day mobile phone went viral.

Now it’s time for another crazy theory.

Reports this week have resurrected a 2014 video from the YouTube channel “Still Speaking Out” which maintains that a modern-day laptop, complete with USB ports, is depicted on an ancient Greek grave marker.

‘Byzantine iPad’ Found in Ancient Shipwreck

Paranormal fans and conspiracy theorists went nuts: this is could be proof of time travel. The laptop would link in with none other than the Oracle of Delphi, they claimed.

“When I look at the sculpture I can’t help but think about the Oracle of Delphi, which was supposed to allow the priests to connect with the gods to retrieve advanced information and various aspects,” StillSpeakingOut said in the video.

Currently on display at the J. Paul Getty Museum in Malibu, Calif., the marble carving is titled “Grave Naiskos of an Enthroned Woman with an Attendant” and dates to about 100 B.C.

Video: Discovering the 'Cave of Forgotten Dreams'

The relief, which is a little over 37 inches tall, depicts a woman sitting on a cushioned throne while a servant girl holds open a small box.

According to the museum, the rectangular object held by the servant is “the lid of a shallow chest.”

“The depiction of the deceased reaching out for an item held by a servant has a long history in Greek funerary art and probably alludes to the hope of continuing earthly pleasures in the afterlife,” the museum stated.

Ancient Greek Tombstones Served as Therapy

The dead woman must have come from a wealthy family, as revealed by the snake-bracelets on her upper and lower arms and the elaborate chair showing a leg decorated with lions’ paws and an eagle arm-support.

As for the young attendant, her clothes and hairstyle indicate she was a slave.

But according to StillSpeakingOut the earthly pleasures the deceased woman hoped to continue in the afterlife included the laptop she appears to reach toward, her eyes focused on the screen.

He noted that another picture taken by a random tourist from a better angle reveals the object is wide with a structure too narrow to be a jewel box.

Top Archaeological Finds Expected in 2016

“The claim is ridiculous as it is clearly a box,” classical archaeologist Dorothy Lobel King told .

According to Janet Burnett Grossman, author of “Greek Funerary Sculpture: Catalogue of the Collections at the Getty Villa,” the relief was formerly in the collection of British statesman Sir William Fitzmaurice Petty, second Earl of Shelburne and first Marquess of Lansdowne, and most likely came from the Greek island of Delos.

Burnett Grossman described the woman in the relief as reaching out to touch “the lid of an open flat box or mirror held by a girl standing in front of her.”

Small ‘Underwater Pompeii’ Found Off Greek Island

“This pose is similar to that on several monuments from Delos,” Burnett Grossman wrote.

Lobel King found the claim too idiotic “to deign to reply to.”

“Any time traveler would know that laptops are powered by electricity, whilst the Greeks did not have sockets,” she said.

The ruins of the Tholos at the sacred Greek city of Delphi

The Tholos of Delphi is among the buildings that adorned the Sanctuary of Athena Pronaia in Delphi. The rare beauty and harmony of its circular shape, like a jewel, make it stand out among the rest rectilinear fixtures of the temple. The temple combines in a skillful way elements of all architectural styles, in a playful fashion, which in no way affects the great design concept of the entire structure, nor diminishes the prestige, accuracy and perfectly designed details.

Externally, twenty Doric columns supported a frieze with triglyphs and metopes. The circular wall of the cella, the central chamber of the building, was also crowned by a similar frieze, metopes and triglyphs but to a lesser extent. Inside, a stone bench was positioned on which stood ten Corinthian style pilasters, all of them attached to the concave surface of the wall.
Realms Art Tholos Temple 

The manifold combination and blending of various architectural styles in the same building was completed through a natural polychromatic effect, resulting from the use of different materials. Materials used included Eleusinian thin slabs (called “titanolithos”) and Pentelic marble in the superstructure and limestone at the platform. The building’s eight-arched roof was also constructed of marble, and was decorated respectively by eight female statues carved in sharp and lively motion. The building is believed to have been created by architect Theodore, a native of Phocaea, Asia Minor.
The Tholos shrine of Athena Pronaia

The sculptured decoration of the dome was also beautifully crafted by hitherto unknown craftsmen. It is dated between 380 and 370 BC. High reliefs ascribed the figures of the metopes, which contributed to being easily detached from the plates and be reused as building material and tomb covers in the early Christian years after they were smoothed over again. Following strenuous and time consuming efforts of specialists who attempted to agglutinate the fragments around the monument, we can today have at least an incomplete picture of its original form and the stylistic and decorative elements of its relief representations. In the major metopes of the outer side there are scene representations from Amazon and Centaur battles, already known from mythology and very dear to Greek sculpture. In the inside, the figures of the frieze survived unfortunately at a very small scale and with high fragmentation. They allegedly portrayed labors, either by Hercules or Theseus.
Reconstruction of the tholos at the sanctuary of Athena Pronaia at Delphi

Despite their fragmentary nature, the architectural reliefs on the Dome of Delphi reveal the great skill of their creators, as regards both the treatment of materials – especially marble – and catching details with vitality and excellent anatomical accuracy. All these novel compounds with unexpected combinations in the iconographic tradition of the 4th century BC introduce an innovative artistic movement, resulting in a creative competition between the art of relief and sculpted plastic art. Particularly to achieve the above confrontational blending of antithetical elements, the discernible elements include the high relief which may be detached from the plate of the panel, the kinesiological freedoms of the sculptures achieved through their details, as well as the dramatic intensity reflected in the figures to demonstrate the passion and the fury of the conflict of enemies in lively battle scenes.


Keren Avitan-Elimelech

Ροζίνα Κολώνια, Το Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών, Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση, Ολκός, 2006, σελ. 307.
Βαγγέλη Πεντάζου - Μαρίας Σαρλά, Δελφοί, Β. Γιαννίκος - Β. Καλδής Ο.Ε., 1984, σελ. 138 - 139.
Πάνος Βαλαβάνης, Ιερά και Αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα. Ολυμπία – Δελφοί – Ίσθμια – Νέμεα – Αθήνα, Αθήνα, 2004

Θόλος των Δελφών


Η Θόλος των Δελφών ανήκει στα οικοδομήματα που κοσμούσαν το ιερό της Αθηνάς Προναίας.
Η θόλος έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις ωραιότερες και εξαιρετικές δημιουργίες της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής.


Η θόλος είχε δύο διαζώματα με τρίγλυφα και μετόπες.Ο κυκλικός τοίχος του κυρίως ναού, του κεντρικού χώρου του οικοδομήματος στεφόταν και αυτός από ανάλογο διάζωμα, μετόπες και τρίγλυφα σε μικρότερο όμως μέγεθος. Στο εσωτερικό του, ήταν τοποθετημένο ένα λίθινο θρανίο, στο οποίο πατούσαν δέκα ημικίονες κορινθιακού ρυθμού, όλοι τους προσκολλημένοι στην κοίλη επιφάνεια του τοίχου. 

Ο πολυποίκιλος συνδυασμός και συγκερασμός διαφόρων αρχιτεκτονικών ρυθμών στο ίδιο οικοδόμημα συμπληρωνόταν μέσω της φυσικής πολυχρωμίας, αποτέλεσμα της χρήσης διαφορετικών υλικών. Χρησιμοποιήθηκε ελευσινιακός τιτανόλιθος και πεντελικό μάρμαρο στην ανωδομή και πωρόλιθος στο κρηπίδωμα. 

Από μάρμαρο ήταν επίσης κατασκευασμένη η οκτάριχτη οροφή του κτηρίου, την οποία κοσμούσαν αντίστοιχα, οκτώ γυναικεία αγάλματα λαξευμένα σε έντονη και ζωηρή κίνηση. Το οικοδόμημα φιλοτεχνήθηκε από τον αρχιτέκτονα Θεόδωρο τον Φωκέα, ο οποίος μάλιστα, σύμφωνα με τον Βιτρούβιο, είχε γράψει και βιβλίο όπου εξηγούσε το έργο του.


Keren Avitan-Elimelech

Ροζίνα Κολώνια, Το Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών, Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση, Ολκός, 2006, σελ. 307.
Βαγγέλη Πεντάζου - Μαρίας Σαρλά, Δελφοί, Β. Γιαννίκος - Β. Καλδής Ο.Ε., 1984, σελ. 138 - 139.
Πάνος Βαλαβάνης, Ιερά και Αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα. Ολυμπία – Δελφοί – Ίσθμια – Νέμεα – Αθήνα, Αθήνα, 2004

Statue of dog atop Lysimachus tomb



Statue of a mastiff dog atop Lysimachus tomb in the Kerameikos, Athens, Greece, Greek civilization, 4th century BC

Animals conected with ancient and new world



Ένα ισπανικό τραγούδι που περιλαμβάνει μόνο ελληνικές λέξεις

Πρόκειται για ένα τραγούδι που εμπνεύστηκε ο Αργεντίνος συνθέτης Ντανιέλ Αρμάντο, όταν κατά την διάρκεια επίσκεψης του στη Κούβα είδε σε ένα βιβλιοπωλείο ένα βιβλίο με τίτλο: Οι 17.000 Ελληνικές λέξεις στην Ισπανική γλώσσα.
Έτσι το τραγούδι του ενώ ακούγεται ισπανικό δεν έχει ούτε μία ισπανική αλλά μόνο ελληνικές οι οποίες λόγω της ισπανικής προφοράς ακούγονται σχεδόν ίδιες με την ελληνική προφορά!
Ο ίδιος δήλωσε ότι : Έζησα δύο χρόνια στην Ισπανία και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι Ελληνικές λέξεις είναι πολύ περισσότερες. Θα μού πείτε, πού το ξέρεις, τις μέτρησες; Δεν χρειάζεται. Όλες οι λέξεις πού υποδηλώνουν κάποια έννοια επιστημονική, κοινωνιολογική, ανθρωπιστική και όχι μόνο είναι Ελληνικές. Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλες τις γλώσσες, είπε …


Στοίχοι

Mi último tango en Atenas

Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli
cultura narcisista en una monarquia dogmatica
simfonia cacofonica, pandemonium en la atmosfera
melodia simbolo, melodrama y tragedia.

Orgasmo ideologico del barbarismο a la teoria
politico dislexico en parodia onirica
tirania fantasma, dilema megalomano
de un metabolismο retorico sin tesis ni antitesis.

[Coro:]
Este mi último tango en Atenas
tango lloron, que corre por mis venas.
(repetir verso una vez)

Patriota heroicο, tragicο, sistematico
hipocrecia paranoica sin dialogo esotericο
teatro ironicο, sindicato plasticο
y epicentro de la epidemia, una quimera, una utopia.

Energia hyperbole, antidotο democraticο
Laberinto critico sin entusiasmo, sin rima
musica epidermica en un pentagrama masoquista
y la simetria toxica de un epilogo necrologico.

(coro)

Hay un oasis aromatico, paralelo, fisiologico
profeta enigmatico, fenomeno cronico y ortodoxo
sin racismos ni extremismos, sin tabues etnicos
en lirica extasis sus praxis
es el melodico y fantastico antropo.

(coro)

Μετάφραση

Το τελευταίο μου τανγκό στην Αθήνα

Νευρωτική αρμονία στον μικρόκοσμο της μητρόπολης
Ναρκισσιστική κουλτούρα σε μια δογματική μοναρχία
Κακόηχη συμφωνία, πανδαιμόνιο στην ατμόσφαιρα
ένα σύμβολο μελωδίας, μελόδραμα και τραγωδία

Ιδεολογικός οργασμός από τη βαρβαρότητα στη θεωρία
δυσλεξικός πολιτικός σε ονειρική παρωδία
Τυραννίδα - φάντασμα, μεγαλομανές δίλημμα
ενός ρητορικού μεταβολισμού χωρίς θέση ή αντίθεση

(Ρεφρέν)
Αυτό είναι το τελευταίο μου τανγκό στην Αθήνα
ένα δακρύβρεχτο τανγκό που τρέχει από τις φλέβες μου
(επανάληψη)

Ηρωικός πατριώτης, τραγικός, συστηματικός
παρανοϊκή υποκρισία χωρίς εσωτερικό διάλογο
ειρωνικό θέατρο, πλαστικό συνδικάτο
και το επίκεντρο της επιδημίας, ένα όνειρο, μια ουτοπία

Υπερβολική ενέργεια, δημοκρατικό αντίδοτο
Κριτικός λαβύρινθος χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς ρίμα
Επιδερμική μουσική σε ένα μαζοχιστικό πεντάγραμμο
και η τοξική συμμετρία ενός νεκρολογικού επιλόγου

(ρεφρέν)

Υπάρχει μια αρωματική όαση, παράλληλη, φυσιολογική
αινιγματικός προφήτης, χρονικό και ορθόδοξο φαινόμενο
χωρίς ρατσισμούς και εξτρεμισμούς, χωρίς εθνικά ταμπού
με μια λυρική έκσταση είναι πράξη
είναι το μελωδικό και φανταστικό ανθρώπινο ον

(ρεφρέν)

A Spanish Song with Greek Lyrics

These musicians (Apurimac featuring Paspala Elli) are trying to remind us that there are thousands of Greek words in every language. As a result, they created this song entitled “My last tango in Athens” which has almost every lyric in the Greek language.

Only the refrain is in Spanish which could be translated as following: “This is my last tango in Athens. A sorrowful tango running through my veins. This is my last tango in Athens. A f… tango running through my veins.”

Famous music band Apurimac collaborated with singer Elli Paspala for this song, where every word has Greek roots. Argentinian composer Daniel Armando recounted during an interview with the Ellinofrenia radio show that he got inspired to write this song during a trip to Cuba when he entered a book store and found a book entitled “17,000 Greek words in the Spanish language.”

Watch the full video below:

Ληλάντιος πόλεμος

ENGLISH
Ο Ληλάντιος πόλεμος ήταν πόλεμος που διεξήχθη στα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ. μεταξύ των δύο ισχυρών αρχαίων κρατών της Εύβοιας, της Χαλκίδας και της Ερέτριας, που την περίοδο εκείνη βρίσκονταν στο απόγειο της ακμής τους. Ο πόλεμος ήταν προϊόν του μακροχρόνιου ανταγωνισμού των δύο κρατών, που κατά την διάρκεια του 8ου αιώνα π.Χ. είχαν εξελιχθεί σε μεγάλες εμπορικές δυνάμεις του αρχαίου κόσμου. Αφορμή για το ξέσπασμα του πολέμου, στάθηκε η διεκδίκηση του Ληλάντιου πεδίου, της μεγαλύτερης πεδιάδας του νησιού που βρισκόταν ανάμεσα στις δύο πόλεις.

Ο πόλεμος αυτός ήταν ένας από τους πρώτους γνωστούς μεγάλους πολέμους μεταξύ αρχαιοελληνικών πόλεων και πήρε πανελλήνιες διαστάσεις καθώς οι αντιμαχόμενοι Χαλκιδαίοι και Ερετριείς συμμάχησαν και με άλλες ελληνικές πόλεις. Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος με τους Χαλκιδαίους συμμάχησαν οι Σάμιοι ενώ με τους Ερετρειείς οι Μιλήσιοι . Επίσης με τους Χαλκιδείς συμμάχησαν οι Θεσσαλοί, γεγονός που αναφέρεται από τον Πλούταρχο. Η ακριβής ημερομηνία αυτού του πολέμου δεν είναι σήμερα γνωστή. Τοποθετείται στα τέλη του 8ου αιώνα και στις αρχές του 7ου, ανάμεσα στα έτη 710 και 650 π.Χ.. Για τα γεγονότα του πολέμου υπάρχουν πολύ λίγες αναφορές σε αρχαίους συγγραφείς. Από ένα ποιήμα του Θέογνι μαθαίνουμε πως κατά την διάρκεια αυτής της σύγκρουσης καταστράφηκε η Ομηρική πόλη Κήρινθος. Ο πόλεμος ήταν αμφίρροπος και προκάλεσε τεράστιες καταστροφές στις δύο πόλεις και τις οδήγησε τελικά στην παρακμή. Την θέση τους ως εμπορικές δυνάμεις του αρχαίου κόσμου πήραν η Κόρινθος, τα Μέγαρα, οι πόλεις της Ιωνίας και η Αθήνα.

Η αρχαία επιγραφή απο το κύπελλο του Νέστορα
Το κύπελλο του Νέστορα


Η ακριβής ημερομηνία αυτού του πολέμου δεν είναι γνωστή.

Τοποθετείται στα τέλη του 8ου αιώνα και στις αρχές του 7ου, ανάμεσα στα έτη 710 και 650 π.Χ..

Πιθανότερα, όμως, διεξήχθη την δεκαετία (665 - 655 π.Χ.)

Αντίπαλοι ήταν οι δύο ισχυρές πόλεις-κράτη της Εύβοιας,

η Χαλκίδα και
η Ερέτρεια
που την περίοδο εκείνη βρίσκονταν στο απόγειο της ακμής τους.

Ο πόλεμος ήταν προϊόν του μακροχρόνιου ανταγωνισμού τους, που κατά την διάρκεια του 8ου αιώνα π.Χ. είχαν εξελιχθεί στις μεγαλύτερες εμπορικές δυνάμεις του Ελλαδικού Κόσμου.

Αφορμή για την έκρηξή του, στάθηκε η διεκδίκηση του Ληλάντιου πεδίου, της μεγαλύτερης πεδιάδας της νήσου που βρίσκεται ανάμεσα στις δύο πόλεις.

Ο πόλεμος αυτός ήταν ένας από τους πρώτους γνωστούς μεγάλους πολέμους μεταξύ Ελληνικών πόλεων και έλαβε Πανελλήνιες διαστάσεις καθώς οι αντιμαχόμενοι Χαλκιδείς και Ερετριείς συμμάχησαν και με άλλες ελληνικές πόλεις.

Όπως, αναφέρει ο Ηρόδοτος:

με την Χαλκίδα συμμάχησε η Σάμος ενώ
με την Ερέτρεια συντάχθηκε η Μίλητος .
Επίσης με τους Χαλκιδείς συμμάχησαν οι Θεσσαλοί, γεγονός που αναφέρεται από τον Πλούταρχο.

Αναφέρεται ότι σύμμαχος της Μιλήτου την εποχή αυτή ήταν οι Ερυθρές οπότε πιθανόν η Χίος να συμμετείχε στην πλευρά της Χαλκίδας.

Μίλητος και Ερυθρές πολέμησαν την Νάξο άρα:

η Νάξος πρέπει να ήταν σύμμαχος της Χαλκίδας και
η αντίπαλός της Πάρος, σύμμαχος της Ερέτρειας
Για τα γεγονότα του πολέμου υπάρχουν πολύ λίγες αναφορές σε αρχαίους συγγραφείς.

Οι Θεσσαλοί αναμίχθησαν γύρω στα 570 π.Χ. πολεμώντας, μαζί με τους Ερυθραίους και μια δύναμη Σαμίων, ως σύμμαχοι των Χαλκιδέων, ενώ τους Ερετριείς βοηθούσαν οι Μιλήσιοι και οι Κορίνθιοι.

Κατά την παράδοση πού διέσωσε ό Πλούταρχος (στον Ερωτικό 17) τη νίκη έδωσε στους Χαλκιδείς το θεσσαλικό ιππικό οδηγούμενο από το Φαρσάλιο ηγεμόνα Κλεόμαχο πού έπεσε με ακράτητη ορμή κατά του εχθρικού ιππικού πρώτα και, αφού το έτρεψε σε φυγή, όρμησε κατά των οπλιτών, τους οποίους επίσης διέλυσε.

Σε ένα ποίημα του Θεόγνιδος υπάρχει η πληροφορία ότι κατά την διάρκεια αυτής της σύγκρουσης καταστράφηκε η Ομηρική πόλη Κήρινθος

Πηγές / Βιβλιογραφία / Φωτογραφίες
οὐ γὰρ ξυνειστήκεσαν πρὸς τὰς μεγίστας πόλεις ὑπήκοοι, οὐδ’ αὖ αὐτοὶ ἀπὸ τῆς ἴσης κοινὰς στρατείας ἐποιοῦντο, κατ‘ ἀλλήλους δὲ μᾶλλον ὡς ἕκαστοι οἱ ἀστυγείτονες ἐπολέμουν. μάλιστα δὲ ἐς τὸν πάλαι ποτὲ γενόμενον πόλεμον Χαλκιδέων καὶ Ἐρετριῶν καὶ τὸ ἄλλο Ἑλληνικὸν ἐς ξυμμαχίαν ἑκατέρων διέστη.
-Θουκυδίδης
 οἱ γὰρ δὴ Μιλήσιοι πρότερον τοῖσι Ἐρετριεῦσι τὸν πρὸς Χαλκιδέας πόλεμον συνδιήνεικαν, ὅτε περ καὶ Χαλκιδεῦσι ἀντία Ἐρετριέων καὶ Μιλησίων Σάμιοι ἐβοήθεον Ηροδότου Ιστορία, βιβλίο Ε΄
Άλμα πάνωΟἴ μοι ἀναλκίης· ἀπὸ μὲν Κήρινθος ὄλωλεν, Ληλάντου δ' ἀγαθὸν κείρεται οἰνόπεδον· Θέογνι Ελεγείαι
{…} ἧκεν [Κλεόμαχος] ἐπίκουρος Χαλκιδεῦσι τοῦ Θεσσαλικοῦ πολέμον πρὸς Ἐρετρεῖς ἀκμάζοντος· καὶ τὸ μὲν πεζὸν ἐδόκει τοῖς Χαλκιδεῦσιν ἐρρῶσθαι, τοὺς δ’ ἱππέας μέγ’ ἔργον ἦν ὤσασθαι τῶν πολεμίων· {…} ὁ Κλεόμαχος καὶ τοὺς ἀρίστους τῶν Θεσσαλῶν συναγαγὼν περὶ αὑτὸν ἐξήλασε λαμπρῶς καὶ προσέπεσε τοῖς πολεμίοις, ὥστε συνταράξαι καὶ τρέψασθαι τὸ ἱππικόν· ἐκ δὲ τούτου καὶ τῶν ὁπλιτῶν φυγόντων, ἐνίκησαν κατὰ κράτος οἱ Χαλκιδεῖς. τον μέντοι Κλεόμαχον ἀποθανεῖν συνέτυχε· τάφον δ’ αὐτοῦ δεικνύουσιν ἐν ἀγορᾷ Χαλκιδεῖς, ἐφ’ οὗ μέχρι νῦν ὁ μέγας ἐφέστηκε κίων
-Πλουταρχος
ἀκούομεν γὰρ ὅτι καὶ πρὸς τὰς Ἀμφιδάμαντος ταφὰς εἰς Χαλκίδα τῶν τότε σοφῶν οἱ δοκιμώτατοι ποιηταὶ συνῆλθον· ἦν δ’ ὁ Ἀμφιδάμας ἀνὴρ πολεμικός, καὶ πολλὰ πράγματα παραχὼν Ἐρετριεῦσιν ἐν ταῖς περὶ Ληλάντου μάχαις ἔπεσεν.
                  -Πλουταρχος

ἔνθα δ’ ἐγὼν ἐπ’ ἅεθλα δαίφρονος Ἀμφιδάμαντος
Χαλκίδα τ’ εἴς ἐπέρησα· τὰ δὲ προπεφραδμένα πολλὰ
ἄεθλ’ ἔθεσαν παῖδες μεγαλήτορος·
  -Πλουταρχος
                     
Οὔ τοι πόλλ’ ἐπὶ τόξα τανύσσεται οὐδὲ θαμειαί
σφενδόναι, εὖ’ ἄν δὴ μῶλον Ἄρης συνάγηι
ἐν πεδίωι· ξιφέων δὲ πολύστονον ἔσσεται ἔργον
ταύτης γὰρ κεῖνοι δάίμογές εἰσι μάχης
δεσπόται Εὐβοίης δουρικλυτοί …
- Στράβων
Hesiod, Works and Days 654ff
Crossed over to Chalcis, I did, to the funeral games
For old Amphidamas. Te great man’s sons had put up
Prizes aplenty for the contests, and I’m proud to say
I won the songfest and took home an eared tripod
Archilochus, Fragment 3
Not many bows will be stretched nor will there be numerous slings, whenever Ares brings
together the press of battle on the plain it will be the woeful work of swords. Tis is the warfare in
which those spear-famed lords of Euboea are skilled.
Teognis 891ff
Shame on weakness! Cerinthus is being destroyed, and Lelantum’s fine vineyards are being
ravaged; the nobles are in exile and base men govern the city. May Zeus destroy the race of the
Cypselids.
Herodotus 5.99
Te Eretrians participated in the war in Ionia not for the sake of the Athenians, but to repay a debt
they owed to the Milesians, who had earlier helped the Eretrians wage war against Chalcis at the
very time when the Samians had to the aid of the Chalcidians.
Tucydides 1.15
Such wars as took place were all local affairs between contiguous states, and the Greeks did not
undertake distant expeditions for foreign conquest. Te big cities had not yet formed leagues of
subject allies, nor did they choose to make common cause in any joint expedition: rather all wars
were fought individually between neighbors. Te main exception was the war fought long ago
between Chalcis and Eretria, when alliance with one side or the other split the rest of Greece.
Aristotle, Politics 4.3.2
Horse-rearing is always difficult without wealth. Hence in ancient times the states whose power
lay in their horses had oligarchies and they made use of their horses in war against states whose
borders were contiguous. We see this in Chalcis and Eretria and, on the Asiatic side, Magnesia on
the Maeander and other areas.
Strabo 5.4.9
Pithecusae was once settled by Eretrians and also Chalcidians, who, although they had prospered
there on account of the fruitfulness of the soil and on account of the gold mines, forsook the
island as the result of a quarrel.
Strabo 10.1.12
Now in general Chalcis and Eretria were in accord with one another, and when differences arose
concerning the Lelantine Plain they did not so completely break off relations as to wage their wars
in all respects according to the will of each, but they came to an agreement as to the conditions
under which they were to conduct the fight. Tis fact, among others, is disclosed by a certain pillar
in the Amarynthium, which forbids the use of long-distance missiles.
Plutarch, Moralia 760e-761b (On Love)
In the heat of the war between the Chalcidians and the Eretrians, Cleomachus went with the
Tessalian force to aid the Chalcidians; at what time it was evident that the Chalcidians were the
stronger in foot, but they found it a difficult thing to withstand the force of the enemies' horse.
Tereupon they requested Cleomachus, being their confederate and a man signalized for his
courage, to give the first onset upon the enemies’ cavalry. Presently the youth whom he most
entirely loved being present, he asked him whether he would stay and be a spectator of the
combat. To which when the lad gave his consent, and afer many tender kisses and embraces had
put on his helmet, Cleomachus's love redoubling his courage, being surrounded with some few of
the flower of the Tessalian horse, he charged into the thickest of the enemy and put them to the
rout; which the heavy-armed infantry seeing, they betook themselves also to flight, so that the
Chalcidians obtained a noble victory. However, Cleomachus was there slain, and the Chalcidians
show his monument erected in the market-place, with a fair pillar standing upon it to this day;
and whereas they abominated pederasty before, afer that they admired and affected it above all
other pleasures. Nevertheless, Aristotle tells us that Cleomachus indeed lost his life afer the
victorious battle which he gained from the Eretrians, but as for that Cleomachus who was thus
kissed by his male concubine, that he was of Chalcis in Trace, and sent to aid the Chalcidians in
Euboea.
Plutarch, Moralia 153f (Dinner of the Seven Wise Men)
Periander now entered into the conversation, and said, "Nevertheless it is a fact, Cleodorus, that
the ancient Greeks also had a habit of propounding such perplexing questions to one another.
For we have the story that the most famous poets among the wise men of that time gathered at
Chalcis to attend the funeral of Amphidamas. Now Amphidamas was a warrior who had given
much trouble to the Eretrians, and had fallen in one of the battles for the possession of the
Lelantine plain.
http://www.nectos.gr/
Boardman, John (1957). "Early Euboean Pottery and History". Annual of the British School at Athens 52: 1–29. doi:10.1017/s0068245400012867.
unil.ch
Bradeen, D.W. (1947). "The Lelantine War and Pheidon of Argos". Transactions of the American Philological Association 78: 223–241. JSTOR 283496.
https://el.wikipedia.org
Burns, A.R. (1929). "The so-called ‘Trade-Leagues’ in Early Greek History and the Lelantine War". Journal of Hellenic Studies 49: 14–37. JSTOR 625000.
Donlan, Walter (1970). "Archilochus, Strabo and the Lelantine War". Transactions of the American Philological Association 101: 131–142. doi:10.2307/2936044. JSTOR 2936044.
Lambert, S.D. (1982). "A Thucydidean Scholium on the ‘Lelantine War’". Journal of Hellenic Studies 102: 216–220. doi:10.2307/631143. JSTOR 631143.
Murray, Oswyn (1993). Early Greece. London: Fontana. ISBN 0-00-686249-7.
Parker, Victor (1997). Untersuchungen zum Lelantischen Krieg und verwandten Problemen der frühgriechischen Geschichte. Historia Einzelschriften 109. Stuttgart. ISBN 3-515-06970-4.
http://www.oxfordreference.com
/

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΙΑΜΑΤΙΚΩΝ ΛΟΥΤΡΩΝ ΚΑΙ Η ΜΕΤΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥΣ ΣΕ SPA

Τα νερά των φυσικών ή ιαματικών πηγών είναι νερά, που πηγάζουν μέσα από πετρώματα και βράχους που βγαίνουν από τα έγκατα της γης. Είναι εμπλ...